​

Çocukluğumdan beri hayvanları delice severdim ama iş hayatımın yoğunluğu nedeni ile hiçbir zaman bir hayvanın sorumluluğunu almak istemiyordum. O zamanlar bilmiyordum ki en ideal koşulları sağlayamasanız bile, bir evlerinin olması sokakta , ormanda ya da barınakta olmalarından daha iyidir. 

​

Herşey 2002 yılında, bir hafta sonu Eminönü' de başladı. Çöpün kenarına bırakılmış küçük bir kutu vardı ve içinden ağlama sesleri geliyordu. Kutuyu açtığımda 2 aylık kadar küçücük, çok hasta, zayıf bir boxer gördüm.Onunla göz göze geldiğimiz anda benim canım olmuştu, oğlum Soda..

​

Hiç tereddüt etmeden kucağıma alıp doğru veterinere gittik, gerekli tedavi bakım yapıldı, kısa süre de sağlığına kavuştu. Soda’ nın hayatıma girmesi beni de hayatımı da değiştirmişti..Soda dan sonra bir akşam doğum yapmak üzere olan bir kedi evin kapına geldi..Kıyamadım içeri aldım, 2 gün sonra doğum yaptı, birbirinde güzel bebeklerini beraber büyüttük, daha sonra yeni ailelerine kavuşmaları için biraz uğraştım ama hiç biri sokağa gitmedi..Birini de Soda sahiplendi, adını Limon koyduk.

​

Ve tabii hayatıma giren bu iki yeni ev arkadaşım sayesinde zamanla hayvanlara dair farkındalıklarım da değişti. Hayatım ve önceliklerimde değişmeye başladı. Sokakta ya da ormanda zor durumda olan hayvanları beslemeye tedavi ettirmeye ve sahiplendirmeye başladım. Baktım gayet de iyi becerebiliyorum işi zamanla güzelce bir abarttım. Sonunda bir gün madem ben bu kadar hayvana bu kadar güzel bakabiliyorum, üstelik çok da severek yapıyorum neden bir hayvan oteli açmıyorum diye düşündüm ve 2009 yılında  Cihangir' de PetChalet i açtım. Çünkü :

​

Uzun yıllar boyunca çocuklarımı huzur içinde bırakıp gidebileceğim bir pansiyon bulamadım. Her bıraktığımda bin pişman oldum . Eve en hayvan severinden yatılı bakıcı aldım, döndüğümde durumdan hiç hoşnut olmadım. Arkadaşlar zaten rica minnet bir var bir yoklar.  İstanbul' da o zamanlar bırakılabilecek yerler şehirden uzakta kennel tarzı çalışan yerlerdi. Olur mu evde dizinizin dibinde baktığınız kediye köpeğe kennel , olmazdı. Üstelik gözden uzak yerler. İyice düşündüm ve bu işi şehrin göbeğinde yapmaya karar verdim. Sahip gitse bile bir arkadaşı kolayca gelip görsün, herkesin gözü önünde olalım istedim. Ben öyle bir yer isterdim çünkü. Kafeste kalmasınlar istedim. Olabildiğince evlerine benzeyen bir ortam düzenledim. Zaten ana tema sürekli elimin altında, gözümün önünde olmaları idi. 1000 m2 arazimiz , 5 ayrı ve her nasılsa her daim yeşil oyun bahçemiz, yanlız kalacakları suit odalarımız, özel hava temizleme sistemimiz falan yok. Hiç bir zaman da olmayacak. İki katlı müstakil bir evimiz, küçük bir bahçemiz, düzenli yürüyüşlerimiz,  koltuk, minder ve yataklarımız, organik temizlik malzemelerimiz,  bolca göbek - kulak kaşımalarımız, otururken-yatarken yer kapışmacamız var. Ve devamlı ayağımızın dibinde oturuyorlar, kapılar açık ama biz çıkmazsak bahçeye bile çıkmıyorlar. En önemlisi de siz yokken herhangi bir arkadaşınız kolayca habersiz gelip durumu görebilir. Gece uyuyoruz ve sabah temizliğimiz 11 den önce bitmez, peşinen belirtmek isterim :-)

​

Hayvanları evlat gibi seven herkese kucak dolusu sevgiler...

​

Özlem EMİR | PETCHALET Kedi ve Köpek Pansiyonu

​

​

​

​